Het 3D-effect dat als resultaat is opgeroepen, heeft een focus op diepte in plaats van dat er altijd objecten uit het scherm worden gegooid. Hoeveel diepte precies afhangt van het ontwerp van het spel zelf en de discretie van de speler. Met een schuif aan de zijkant van de bovenste panelen kunnen gamers de diepte aanpassen, bijna als een visuele volumeknop.
De schuifregelaar zal waarschijnlijk in verschillende hoeveelheden worden gebruikt als mensen het 3D-beeld anders nemen. We hadden echter het meeste effect op het maximum en vonden het effect scherp, diep en met weinig ghosting toen we de 3DS op een manier hadden geplaatst die de ‘sweet spot’ trof.
En de goede plek is cruciaal. U moet de 3DS zo vasthouden dat deze centraal staat, stil is en er op staat als u het beste effect wilt. Het is niet moeilijk om de juiste hoek te vinden, het is degene die je het meest natuurlijk zou adopteren, maar beweging bemoeit zich aanzienlijk met het beeld.
De hoeveelheid vergeving die je krijgt voor het afdwalen hangt af van hoe 3D je beeld in de eerste plaats is. Als de afbeeldingen in grotere mate worden gesplitst om de indruk van meer diepte te geven, zal het verschil duidelijker zijn wanneer u het scherm op een dusdanige manier gaat hellen dat het ene beeld prominenter wordt weergegeven dan het andere.
De spellen die we speelden
We hebben twee spellen te pakken kunnen krijgen; Nintendogs + Cats en Super Street Fighter IV: 3D Edition. Nintendogs + Cats pochtten de grotere diepte en dus veroorzaakte zelfs een zekere zijwaartse rotatie van de 3DS flikkering van het beeld en af ​​en toe een verduistering van een seconde. Het naar voren en achteren schrijven van de rekenmachine heeft echter niet dezelfde visuele achteruitgang.
Street Fighter zou meer beweging in alle richtingen kunnen nemen voordat de afbeelding aanzienlijk begon te spoken. Er was over het algemeen minder diepte in Street Fighter, omdat de focus ligt op twee spelers – er is geen gameplay-element dat roaming in en uit de voorgrond vereist, zodat de achtergrond een esthetische rol speelt.
Maar er zijn twee camerahoeken in de 3D-editie van Street Fighter – de traditionele weergave aan de zijkant is alleen in 3D in de zin dat verschillende lagen met 2D-cellen gearceerde kunst op elkaar zijn gestapeld.
Een tweede camerahoek draait echter het zijaanzicht rond zodat het meer een diagonaal over de schouder is en dit is de hoek waarop het beste 3D-effect wordt verkregen. De personages worden volledige 3D-modellen en het gevoel van diepte is veel duidelijker en completer, omdat objecten op de achtergrond diepte hebben en verder weg kijken.
Er zijn hier ook enkele voorbeelden van uitstekende pixels; vanwege de hoek, bezet de buitenkant van het lichaam van je personage – met name de elleboog, bijvoorbeeld als bepaalde stoten worden gegooid – merkbaar de voorgrond in vergelijking met je tegenstander die op de achtergrond verschijnt.
Het beste voorbeeld van een 3D-afbeelding die uit het scherm kwam waarvan we getuige waren, was echter tijdens Nintendogs + Cats, toen ons kitten recht op het scherm kwam en vervolgens zijn hoofd duidelijk achter het glas stak.
In beide gevallen is het 3D-effect echter meer diepgang, zoals we al zeiden. Wanneer we nadenken over hoe veel meer meeslepend de game-ervaring wordt, werkt het niet in de zin dat het je hoofd omringt en je het gevoel geeft dat je daadwerkelijk in de game zit, maar het geeft je het gevoel dat je zou kunnen blijven hangen je hand in de wereld en alles aanraken.
Het verbetert ook de grafische weergave, niet noodzakelijkerwijs in een technische zin van kwaliteit, net zoals objecten er realistischer en solide uitzien vanwege hun toegevoegde diepte.
Toen onze kat zijn hoofd recht uit het scherm duwde, hebben we de extra grafische kwaliteit die de 3DS heeft ten opzichte van eerdere herhalingen, ongeacht de 3D-wow-factor, erg op prijs gesteld. De afbeeldingen in Nintendogs Katten zijn veel gedetailleerder dan de vorige versies en laten zien hoeveel extra kracht en resolutie de 3DS biedt.
Met behulp van de 3D-schuifregelaar om het effect uit te schakelen, was er niet zoveel verschil in visuele kwaliteit wanneer beide games in 2D werden afgespeeld. De lijnen in de achtergrond van beide spellen werden scherper in 2D, maar slechts verwaarloosbaar, er viel een meer merkbare matte kleur op met de 3D-modus wel geactiveerd.
Buiten de spelmogelijkheden wordt de 3DS-technologie ook gebruikt voor een 3D-camera met een resolutie van 640 x 480 en een actief aantal pixels van ongeveer 300.000. De foto’s die uit het andere uiteinde komen, zijn goed voor een beetje wijzen en kirren, maar we vonden dat ze een beetje korrelig waren en het 3D-effect is in feite een geval van 2D-afbeeldingen gelaagd op een 3D-vlakte.
Voor het kernpubliek van Nintendo is dit meer dan indrukwekkend en een leuke gimmick, maar na het spelen van 3D-games die de technologie zo goed gebruiken, konden we niet anders dan teleurgesteld zijn door de camera.
Een andere truc in het 3DS-repertoire is de augmented reality, die gebruik maakt van zowel de camera als de gyroscoop aan boord. Face Raiders, bijvoorbeeld, is een kleine eerste persoon, sci-fi blaster die ziet dat je de 3DS rond beweegt om vijanden te richten op een vergelijkbare manier als Schietbaan voor de iPhone 4.
Wanneer je een vijand mist en op de achtergrond schiet, breekt hij weg, waardoor het puin naar je toe zweeft en het uitzicht van de camera wordt onthuld.
Het is een eenvoudig spel, maar het lijkt een beetje een beoordelingsfout te zijn, aangezien het zo krachtig verplaatsen van de 3DS betekent dat je op een gegeven moment onvermijdelijk die leuke plek zult verliezen. Het 3D-gebruik in Face Raiders, is echter relatief minder dan wat we hebben gezien in de volledige games, met niet te veel in en uit de voorgrond bewegen, wat waarschijnlijk een goede zaak is om de bovenstaande reden.
Er is ook een groep specifiekere augmented reality-games die veel meer gebruik maken van de technologie. Ze worden geactiveerd door een gele kaart op een helder oppervlak te plaatsen zoals een bureau en de 3DS-camera erop te richten. De beste van het stel ziet de kaart veranderen in een met bomen bedekt eiland voordat je ogen je de taak geven om een ​​aantal doelen te vinden en te schieten.
Door de 3DS rond de scène te bewegen alsof het er daadwerkelijk was, kunt u rond bomen kijken, achter objecten en zelfs naar beneden gaan, gaten die twee diep zijn voor uw bureau om plaats te bieden om de doelen te vinden.
Veel van de andere AR-functies zijn waarschijnlijk beter te omschrijven als technische demo’s, meer dan wat dan ook, ze zijn er om er indrukwekkend uit te zien, maar doen niet echt veel. ‘Star pics’ is hier vooral schuldig aan; het maakt gebruik van afzonderlijke kaarten met beroemde Nintendo-gezichten op hen die standbeelden van Link, Kirby, Mario en Samus spawnen, afhankelijk van welke speciale kaart je voor de camera legt.
Zodra ze op uw bureau staan, kunt u hun formaat, houding of glijden langzaam langs de tafel veranderen. Er is niets meer aan de hand dan dat, maar hopelijk zullen ze het begin zijn van iets veel groters.
Er is ook een sociaal element in de 3DS ‘in het Street Pass-systeem. Hierdoor worden zaken zoals hoge scores en aangepaste tekens automatisch uitgewisseld die andere 3DS-portables in de onmiddellijke nabijheid hebben.
Het probeert ook om gamers aan te moedigen om het systeem te gebruiken en hun 3DS actief te houden in de slaapstand door ze tenminste te belonen met een puzzelstukje voor elke nieuwe persoon (en hun virtuele Mii-avatar), interessanter nog, een stuk naar een legpuzzel puzzel of XP voor een eenvoudige RPG-actiegame rond je Mii-personage.
De 3DS kon onze medegebruikers oppikken de tweede keer dat we het kantoor binnenliepen, dus het lijkt scherp qua connectiviteit daar. De bijbehorende mini-games zijn overdreven eenvoudig, maar zullen worden genoten door gamers die alle mentaliteit moeten vangen. Bovendien is het meer een manier voor Nintendo om 3DS-consoles actief te houden, zodat ze automatisch updates en software van het net kunnen pakken met behulp van het Spot Pass-systeem via WiFi.
