Waar het allemaal begon. In veel opzichten was de Nintendo DS een natuurlijke evolutie van zijn reeks GameBoy-handhelds; in andere landen kwam het volledig uit het linker veld.
Hieronder is onze recensie voor het originele DS-model, uitgebracht in 2004. Voor iets recenters in de wereld van handheld-gaming, kunt u ook onze gedachten over de nieuwste Nintendo 2DS of Nieuwe Nintendo 3DS XL.
Nintendo’s voortdurende dominantie van draagbare gaming heeft een merkwaardige ontstaansgeschiedenis. De originele Gameboy en GameBoy-kleur hadden een baksteenachtige, toyish-kwaliteit waardoor het er natuurlijk uitzag in de handen van kinderen. De opvolger Gameboy Advance was iets aantrekkelijker, maar niet meer volwassen, en het was vervloekt met een scherm, zodat arme mensen gingen solderen in kathodeverlichting om het bruikbaar (eerlijk) te maken.
Vervolgens heeft Nintendo het onverwacht goed gedaan. De GameBoy Advance SP had een ontwerp dat zo elegant en volwassen was dat het een revolutie teweegbracht in de sociale perceptie van draagbare consoles. Plotseling onthulde onthullende je Gameboy in het vliegtuig bewonderende blikken, ongeacht je leeftijd of twijfelachtig zelfbewustzijn. Echt van formaat en absoluut wenselijk, het leek erop dat Nintendo intelligente aanwijzingen van de Mac school van design aannam.
Wat het des te teleurstellender maakte dat de Nintendo DS, zijn nieuwste handheld, duidelijk een langdurige verstrikking met de lelijke boom had geleden. Het is echt een progressief stuk hardware, maar het is veel waarschijnlijker dat gelach in plaats van lust openbaar wordt gemaakt.
Zilver plastic heeft zijn blingy moment in de zon gehad, en op het dikkere frame van de DS ziet het er gewoon plakkerig uit. De introductie van nieuwe kleurenschema’s volgend jaar zou een aantal gunsten moeten hebben – het gitzwarte model zal het vooral een veel slanker uiterlijk geven – maar het is onbetwistbaar de esthetische oorlog verloren met Sony’s aanstaande rivaal, de PlayStation Portable (PSP). Als pure gamesmachine zonder extra functies, bevindt de DS zich ook in de schaduw van de film- en muziekfuncties van de PSP.
Maar waar het heeft gewonnen is in innovatie. Het tweede scherm is een touchpad in PDA-stijl en opent meteen een flink aantal nieuwe manieren om te communiceren met games – tekenen, wrijven, slepen, duwen, trekken, schrijven …
De DS heeft een tweede scherm dat een nietje is geworden van de DS-familie van apparaten, zelfs als de hybride Switch-console vraagtekens heeft gezet bij de vraag hoe lang dat zal duren.
Het tweede scherm is in wezen een touchpad in PDA-stijl en opent meteen een flink aantal nieuwe manieren om te communiceren met games: tekenen, wrijven, slepen, duwen, trekken, schrijven …
De meest onverwachte verrassing van de DS was hoe intuïtief en eenvoudig het is om de eerste gekleurde helden van Mario 64 of het perspectief van de eerste persoon van Metroid Prime te sturen met behulp van het touchscreen en de gebundelde duimdop van de console.
Wat is een duimdop, vraag je? Het is een kleine plastic tepel aan het uiteinde van een schoenveterachtige riem die aan de DS is bevestigd en die over je duim glijdt zodat je het onderste scherm op dezelfde manier kunt gebruiken als een laptop-touchpad, zonder vette, zure duimafdrukken over het hele scherm te riskeren.
In de praktijk lijkt het griezelig op het gebruik van een analoge Nintendo 64- of PlayStation-stick, en lang niet zo gimmig als het klinkt. Nog beter is het uitrollen van de meegeleverde stylus voor de vele minigames op Mario 64 DS – het gebruik ervan om paden te tekenen voor vallende puzzelstukjes of het richten van een cartoonkatapult op een met bom gevulde hemel kan het niet helpen, maar werpt een nerdlach op.
Het zijn dus de mogelijkheden die het touchscreen biedt, in plaats van dat de DS in staat is om 3D-graphics van Nintendo 64-kwaliteit te bieden, dat is de meest overtuigende functie van de console. De ingebouwde draadloze multiplayer (met behulp van een licht gewijzigde 802.11b-standaard) is goed geïmplementeerd en ongecompliceerd, hoewel dat beroemde Britse reservaat betekent dat je misschien geen zin hebt om een ​​complete vreemdeling aan te trekken binnen een straal van 20 meter in competitie.
De discrete microfoon biedt ook een aantal interessante mogelijkheden: kunnen spraakgestuurde games aan de horizon liggen?
Met een onverwachte stormloop van verkopen in de Amerikaanse lanceringsweek, heeft de DS het ‘wat waren zij denken?’ Keurig vermeden? duisternis die velen voorspelden. En ondanks de oddball-interface, is het gewoon enorm leuk, gevuld met echte mogelijkheid, en dus is het veel meer de handheld van de denkende gamer dan de veelzijdige high-brow PSP ooit kan hopen te zijn.
Het is moeilijk om er niet volledig door gecharmeerd van te zijn … hoewel misschien een beetje beschaamd op hetzelfde moment.
- De 22 beste Nintendo DS-games: alle titels die je absoluut opnieuw moet bezoeken
