Beoordeling informatie
Platform: PlayStation 4
Tijd gespeeld: 10 uur
Na een Amerikaans konvooi door de stoffige straten van fictief Urzikstan, scannen we wat er over is van de verlaten gebouwen aan weerszijden van ons voor het minste beetje beweging.
We gaan naar een ziekenhuis om terrorist Al-Qatala-leider ‘The Wolf’ te vangen, vers na een aanval op Piccadilly Circus in Londen. Het lijkt een vrij eenvoudig Call of Duty-niveau: ga de straat op, ontmoet onvermijdelijk wat terroristische sluipschutters in de gebouwen waar we naar kijken, heb een groot vuurgevecht en ga door naar de overwinning.
Dan gaat er een IED af. Onder onze voeten. Verschillende leden van het konvooi vermoorden. Ons volledig verrassen. We keken naar de daken. Ze vallen meestal aan vanaf de daken.
Het is dit dat Modern Warfare belichaamt, een opschudding in formule die ook veel is echt en laat je een beetje meer dan ongemakkelijk voelen. Mijn vader overleefde een IED in Bagdad – en dit moment in het spel uit het niets was een schok, in voor- en tegenspoed. Maar er is ook de vraag: heeft Infinity Ward het recht om dat moment vast te leggen, in hun spel te stoppen en er geld mee te verdienen?
Dat is de grote aantrekkingskracht voor de reboot van Modern Warfare: het is ongelooflijk provocerend. Voordat je het spel ooit in handen krijgt, hoor je over specifieke niveaus die mogelijk te ver zijn gegaan of hoe het zijn missies “recht uit de krantenkoppen” heeft gescheurd.
Neem bijvoorbeeld de al beruchte ‘Clean House’-missie waarbij je een Camden-herenhuis in Londen ziet plunderen, na de eerder genoemde terroristische aanval op Piccadilly Circus, waarbij de inwoners van gewone kleding worden gedood en zelfs een moeder wordt ontmoet die haar baby wiegt.
Hoewel de controverse van Modern Warfare een belangrijk aspect is, is het niet alles en alles. Deze recensie zullen onderzoek de controversiële delen van Modern Warfare naast de aspecten waar we naar kijken in elke game review. We vroegen ons af of we dit moesten doen of niet, maar uiteindelijk is het een kwestie van hoe Infinity Ward Modern Warfare op de markt heeft gebracht en wat het heeft opgeleverd. In sommige gevallen komen die twee dingen niet overeen en in dat geval is het geen politiek probleem, maar een van de vraag of consumenten krijgen waarvoor ze hebben betaald. Bij Ditching is dat waar het om gaat: jij.
We zullen ons niet afvragen of Modern Warfare te ver is gegaan, wat we zullen uiteenzetten is alles waarvan we denken dat het echt belangrijk voor je zal zijn voordat je overweegt deze titel te kopen – ongeacht de politiek of persoonlijke gevoelens.
Dus sluit je aan en laten we het geheel afbreken.
[Waarschuwing: spoilers vooruit.]
Dichter bij huis
(Afbeelding tegoed: Infinity Ward)
Laten we beginnen met het algemene uitgangspunt van de campagne van Modern Warfare. Modern Warfare is losjes gebaseerd op de Golfoorlog en ziet je vooral spelen als CIA-officier Alex en SAS-sergeant Kyle Garrick (vergezeld door het bekende gezicht Captain Price) die bezig zijn om gestolen chemisch gas terug te winnen dat is gekaapt door een terroristische organisatie in Urzikstan.
Terwijl Alex is ingebed met rebellen in het fictieve land – vechtend tegen de Russische troepen die het bezet hebben – begint Garrick met het behandelen van de impact van het conflict op Londen, in de vorm van een terroristische aanval, voordat hij verder vertakt. We proberen niet teveel te bederven.
Ja, er is nogal wat pro-westerse propaganda in Modern Warfare en zelfs een exemplaar waar de geschiedenis is herschreven om de VS er beter uit te laten zien. In een missie getiteld ‘Highway of Death’ wordt je verteld hoe de Russen deze vitale weg bombardeerden tijdens de invasie en degenen doodden die probeerden te ontsnappen. Het is een duidelijke verwijzing naar het echte Highway of Death-incident van 1991 – dat in werkelijkheid het Amerikaanse leger Iraakse troepen afslachtte die zich terugtrokken – maar verteld vanuit een heel ander perspectief.
Hierin ligt het raadsel van de game, het is heel duidelijk politiek en toch zeggen zowel Activision als de ontwikkelaar van de game dat het apolitiek is. Dit is overduidelijk oneerlijk en, in het slechtste geval, een duidelijke herschrijving van wat neerkomt op een oorlogsmisdaad omwille van het vertellen van verhalen. Hoe dan ook, het is onmogelijk om over het hoofd te zien en zal uiteindelijk kleuren hoe je je voelt over de wereld en de tragische, veelzijdige evenementen die nu doelbewust, diepgaand worden verdoezeld.
En wij zijn niet de enigen die zich zo voelen: de anti-Russische propaganda is zelfs zo overdreven, dat de PlayStation Store in Rusland de titel niet verkoopt en prominente Russische streamers hebben de game verlaten zijn afbeeldingen van sommige gebeurtenissen.
(Afbeelding tegoed: Infinity Ward)
Ondanks deze duidelijke problemen is het echter moeilijk te ontkennen dat Modern Warfare beter te relateren is dan andere CoD-games. Of dat een goede of slechte zaak is, hangt echt af van je eigen persoonlijke ervaring, maar de afgebeelde missies en scenario’s zijn zeker meer bekend dan het vechten tegen nazi’s in de Tweede Wereldoorlog – zelfs als ze moeilijk te slikken zijn.
Er is één geval waarin je Russische versterkingen in een basis probeert af te weren en de game wordt gespeeld als een van de Amerikaanse luchtversterkingen. Je vliegt over de basis en identificeert en schiet tientallen Russen met behulp van warmtebeeld. Maar door deze zienswijze worden ze gezien enkel en alleen als witte bewegende objecten.
Het voelt alsof het punt Infinity Ward is proberen te maken is dat dit is hoe het leger de vijand in dat scenario ziet, maar het is een gevaarlijke brede slag. Het is ook verontrustend bekend, want we herinneren ons de nieuwsbeelden van aanslagen in Syrië die vergelijkbare scenario’s laten zien.
We worstelden met het feit dat we genoten de bekendheid, ondanks de vele problemen ermee. Dit is het soort oorlog dat we hebben gezien vanaf onze tv-schermen en gelezen in de kranten. Uiteraard zullen we er affiniteit mee voelen. Dat betekent echter niet dat Modern Warfare die ervaring ooit echt kan vastleggen. Niet eens in de buurt. Voor ons – of Infinity Ward – is het onwetendheid om te denken.
Het is vermeldenswaard dat je dat niet doet hebben om de campagne te spelen als je dat niet wilt. Er is nog steeds de minder verontrustende multiplayer – een CoD-nietje – met een veelheid aan modi om je bezig te houden, inclusief een coöpoptie. We komen hier later meer in detail op terug. De meeste exploitanten van de game worden echter niet ontgrendeld tenzij u de campagne voltooit.
Dus je wilt absoluut horen over multiplayer…
(Afbeelding tegoed: Infinity Ward)
Multiplayer is Call of Duty’s brood en boter, grotendeels verantwoordelijk voor de loyale fanbase van de franchise. En hoewel het grotendeels ongewijzigd blijft, introduceert de game een paar functies die dingen een stuk soepeler maken.
Zo heeft Modern Warfare voor het eerst in de geschiedenis van de franchise console-pc cross-play. In een blogpost bevestigde Activision dat “het meeste” van de inhoud na de release gelijktijdig op alle platforms wordt gelanceerd. Nieuwe kaarten, modi en missies zijn dus voor iedereen tegelijkertijd beschikbaar – eindelijk.
En deze crossplay-introductie lijkt de matchmaking niet enorm te hebben beïnvloed, het duurt nog maar een paar seconden om te worden gesorteerd in een multiplayer-wedstrijd.
Daarnaast zijn er een aantal nieuwe multiplayer-modi (bovenop de klassiekers zoals Team Deathmatch) die je kunt uitproberen. Ten eerste is er Gunfight, een intense 2v2-modus waarin twee teams in multi-round kooi-wedstrijden spelen op drie kleine aangepaste kaarten. Om de twee rondes wisselen teams naar tegenovergestelde zijden van de kaart. Alle vier de spelers hebben dezelfde uitrusting die meestal bestaat uit een primair en secundair wapen, evenals een tactische granaat en een stuk dodelijke uitrusting. Het eerste team dat zes rondes wint, zijn de winnaars.
Als je de voorkeur geeft aan grotere teams, dan kun je genieten van 6v6-, 10v10- en 20v20-wedstrijden – naast een nieuwe modus genaamd Ground War die tot 100 spelers ondersteunt en in wezen een grootschalige, veel langere wedstrijd is.
Hoewel deze modi een interessante verandering zijn, doen ze niet veel om de Call of Duty-formule op te schudden. Dus als je tevreden bent met een strakkere versie van de gebruikelijke CoD-multiplayer met een scheutje nieuwe content, zou je blij moeten zijn. Vergeet niet dat er deze keer geen Zombie-modus is, maar killstreaks en voordelen zijn dat wel terug.
(Afbeelding tegoed: Activision)
Naast de klassieke multiplayer zijn er ook Special Ops die door maximaal vier spelers samen kunnen worden gespeeld, met als belangrijkste doel samen te werken om “een wereldwijde terreurorganisatie stoppen en afsnijden’s toegang tot wapens, fondsen, intelligentie en hardware “.
Special Ops is verdeeld in twee spelmodi: missies en operaties. Operaties zijn wedstrijden die alleen voor meerdere spelers zijn en die unieke doelen en een bepaalde hoeveelheid vrijheid hebben in hoe je het benadert.
Missies kunnen ondertussen met anderen worden gespeeld of solo. Deze missies zijn minder uitgebreid dan Operations en meer gericht op het testen van je vaardigheden met bepaalde wapens of gereedschappen. Na het voltooien van een missie krijgt je uitvoering een sterbeoordeling.
Special Ops is een mooie smaakreiniger tussen quickplay-multiplayer-modi, als je zin hebt in een beetje meer richting en verhaal, maar ook met anderen wilt werken.
Kunst van oorlogvoeren
(Afbeelding tegoed: Activision)
Laten we het nu hebben over waar Call of Duty: Modern Warfare echt schittert: de grafische weergave.
Modern Warfare is verbluffend: elke gelaatsuitdrukking, elke met detail beklede omgeving en prachtig geschoten filmische. We speelden op een standaard PS4 en werden nog steeds weggeblazen door de graphics.
Elke film voelt alsof je in een interactief oorlogs-epos stapt, terwijl we (als inwoner van Londen) kunnen zeggen dat de details van kaarten zoals het Piccadilly-circus behoorlijk goed zijn – zelfs als ze grotendeels fictief zijn.
Het is geen verrassing, want Modern Warfare gebruikt een gloednieuwe engine voor de serie, de eerste keer dat de games in 14 jaar een nieuwe engine hebben gebruikt. En we zijn absoluut grote fans.
Houd er rekening mee dat als u ervoor kiest om op een Nvidia ray tracing-compatibele GPU te spelen, u kunt genieten van nog betere grafische prestaties. Bekijk zeker onze Call of Duty: Modern Warfare-prestatietest op pc.
Kritische gevechten
(Afbeelding tegoed: Activision)
Andere games hebben moeite om Call of Duty te onttronen als de koning van first-person shooters en Modern Warfare is een bewijs hiervan. De gunplay in Modern Warfare is strak en ongelooflijk soepel, waarbij elke kogel voldoende zwaar aanvoelt en elk dodelijk gevoel verdiend is.
Evenzo is beweging vloeiend, hoewel de beperkte mantel een beetje lastig is, waardoor je snel relatief gemakkelijk door kaarten kunt manoeuvreren – er is zelfs de mogelijkheid om nu te schuiven (bedankt, Apex Legends).
Hoewel de gebruikersinterface zelf schoon en eenvoudig is, heb je in sommige gevallen de mogelijkheid om dingen “realistischer” te maken door deze helemaal te verwijderen. Dit betekent dat je eenvoudig ziet wat je speler zou zien, zonder aanwijzingen over hoeveel munitie je hebt, welke wapens je in je arsenaal hebt of waar je op de kaart staat. Het is aanzienlijk moeilijker en een voor degenen die een uitdaging waarderen.
Wat we het meest interessant vonden aan het gevecht van Call of Duty, is hoeveel meer spelers bewust moeten zijn van hun omgeving – net zoals in een echte oorlog. Zoals eerder vermeld, resulteerde één voet uit plaats in een IED-explosie, maar eigenlijk is het spel – vooral de campagne – vol met deze scenario’s: tripwires, clandestiene vijanden en gevaren die je duwen om constant op de hoogte te blijven.
(Afbeelding tegoed: Infinity Ward)
En de vijanden zelf demonstreren dit het beste. De meeste vijanden van Modern Warfare zien er eigenlijk helemaal niet uit als stereotype vijanden. Er is geen kwaadwillende man die zijn snor ronddraait of een duidelijk gemarkeerde nazi die over je heen doemt, in plaats daarvan heb je gewone NPC’s – meestal.
Dit lijkt een poging om je een hele nieuwe les te leren over trigger-happy zijn. De onmiddellijke reactie in CoD-niveaus is om te rennen en te schieten, kamers vrij te maken en je een weg naar de overwinning te banen. Maar eigenlijk moet je je een beetje meer bewust zijn van op wie je schiet.
Bijvoorbeeld, op een niveau met een incident in de ambassade, ruim je de bouw van terroristen op en ren je uiteindelijk van kamer naar kamer om de slechteriken te verlichten. Sommigen hebben Embassy-medewerkers echter gegijzeld als gijzelaars. Iets wat je misschien niet beseft, terwijl je door gangen rent en onmiddellijk iedereen op zicht neerschiet voordat je merkt dat iemand een burger was en je moest afvragen of je de missie moest hervatten om die schuld op te heffen.
Dit wordt nog moeilijker in scenario’s wanneer de verlichting zwak of rokerig is, waar je vaak merkt dat je per ongeluk leden van je eigen team neerschiet voordat je faalt en wordt verteld dat “vriendelijk vuur niet wordt getolereerd”. Het neerschieten van burgers daarentegen wel.
De burgerslachtoffers voelen als een punt dat Infinity Ward probeert te maken dat het opnieuw ongemakkelijk voelt – zowel in het moralisme als in de praktijk. Vaak zijn burgers bijna onmogelijk te vermijden, vooral als je in volle gang bent. Maar het voelt als een commentaar op hoe ‘gemakkelijk’ het is voor militairen om burgers in die situaties per ongeluk te doden. Het is een uiterst complexe kwestie, en het is niet de plaats van Infinity Ward om het te verkennen.
Eindoordeel
(Afbeelding tegoed: Infinity Ward)
Als het gaat om Call of Duty: Modern Warfare, is het verhaal natuurlijk verontrustend. Hoewel we niet alle aspecten ervan kunnen dekken, kunnen we niet anders dan voelen dat Infinity Ward morele grenzen heeft overschreden in zijn zoektocht om spelers iets meer impact te bezorgen.
Naar onze mening is het niet de plaats van Infinity Ward om te proberen mensen via een videogame mensen te leren over de ‘morele conflicten’ die met oorlog te maken hebben, omdat het die ervaring nooit echt zal vastleggen. Het feit dat het spel op de markt is gebracht alsof het in staat is om dit te doen, is ongemakkelijk, maar wat een persoon moreel dubbelzinnig vindt, hoeft niet noodzakelijkerwijs dezelfde impact op iemand anders te hebben.
Dat is teleurstellend omdat het als een game de beste is die de franchise ooit is geweest. Het is een heerlijk strakke shooter, met indrukwekkende graphics en veel broodnodige functies die de serie in een veelbelovende richting verschuiven.
De overgang naar een donkerdere, meer volwassen toon is wat de serie nodig had, maar de bovengenoemde problemen betekenen dat het in dat opzicht tekort schiet. Er is nog een weg te gaan.
Als je echter vooral van First of First Shooter houdt – met weinig interesse in het verhaal – dan zul je waarschijnlijk genieten van Modern Warfare. We zouden degenen die hebben deelgenomen aan actieve militaire dienst zeker waarschuwen om voorzichtig te werk te gaan.
- Call of Duty: Modern Warfare-prestaties: hoe goed verloopt de ray-tracing?
