Enkele milde spoilers voor Star Wars: The Rise of Skywalker volgen.
Achteraf bekeken speelde Star Wars Episode VII – de eerste onderneming van regisseur JJ Abrams in het universum van Star Wars – het te veilig. Van de openingscrawl tot de vernietiging van Starkiller Base, het voelde alsof het publiek naar een opvolger met een hoog budget naar A New Hope keek. De overeenkomsten tussen de films waren overal te zien, en ze werden bijna te moeilijk om te negeren tegen de tijd dat de cantinascène rond rolde.
Gelukkig is Episode IX, Abrams laatste aflevering in de Star Wars-franchise, een ander ras. Het viert serie-overlevering – zowel Episode VI waaruit het duidelijk inspiratie put uit zijn overkoepelende plot, en de nieuwe trilogie die Abrams heeft helpen bouwen – maar het is bereid om serie-dogma’s te ondermijnen voor iets nieuws en anders.
Het resultaat is een film die elementen uit de originele trilogie bevat, maar die er nog belangrijker over is en ze verandert in iets nieuws. Er is fanservice, zoals velen zeker zullen aantonen, maar er is hier ook meer onderzoek en karakterontwikkeling.
De culturele betekenis en potentiële impact van de film op het grotere universum is veel te verteren in een enkele vergadering, maar op zichzelf beschouwd is het een van de beste nieuwe films en een passende conclusie voor de talloze personages die je hebt leren kennen en waar je dol op bent de laatste vier decennia.
De erfenis van de kracht
(Afbeelding tegoed: Lucasfilm / Disney)
Uit angst om het complot te vernietigen, zal het voldoende moeten zijn om te zeggen dat The Rise of Skywalker een soortgelijk traject volgt als The Return of the Jedi – de First Order heeft een tweede krachtiger wapen aangeschaft dan Starkiller Base dat de nieuw opgerichte republiek bedreigt.
Deze verhaallijn, geïntroduceerd binnen een paar minuten na de film, helpt de inzet stevig en onmiddellijk vast te stellen en zet de helden van de film op een dringende missie die hen eindigt met Kylo Ren en de Ridders van Ren die een apparaat kopen dat nodig is om te bereiken Palpatine aan de rand van de ruimte.
Net als eerdere Star Wars-verhalen, neemt de film niet het kortste pad om naar de nieuwe basis van de Eerste Orde te gaan – vaak sturen ze helden naar de ene locatie naar de volgende om het ene ontbrekende stukje van de puzzel te vinden – maar geenszins doet The Rise van de plot van Skywalker kronkelen mee op de manier waarop The Last Jedi deed. We zouden zelfs zeggen dat het precies het tegenovergestelde probleem heeft.
Om tot de conclusie van de plot van de franchise te komen, zet Abrams het publiek op een geforceerde mars, waarbij ze ons van strijd naar strijd leidt, de ene explosie naar de andere met een beperkte uitleg van de gedachten en gevoelens van de steeds conflicterende personages.
Er zijn momenten hier die heel gemakkelijk in The Last Jedi hadden kunnen passen als hij niet zoveel tijd op een casinoplaneet had doorgebracht of in een ongemakkelijke achtervolging in OJ Simpson-stijl ruimteschip – iets wat fans terecht hebben gezegd over de film.
Gelukkig, afgezien van een paar niet-sequiturs die kunnen worden ingevuld met de verwijderde scènes, stroomt de plot van The Rise of Skywalker op een logische, samenhangende manier die uiteindelijk aanvoelt … als een beetje gehaast.
Het zich uitbreidende en samentrekkende universum
(Afbeelding tegoed: Lucasfilm / Disney)
De grootste drijfveer achter het succes van de film is de bereidheid om nieuwe situaties in de bredere Star Wars-wereld te introduceren met behoud van de heiligheid van de personages die ervoor zijn gekomen. Rey en Kylo Ren krijgen bijvoorbeeld de ruimte om hun verleden te verkennen in relatie tot hun ouders, maar met het belangrijke voorbehoud dat ze allemaal hun eigen persoon zijn.
Het is het samenspel tussen de Sins of Our Father-trope waarvoor de serie bekend is geworden en het nieuwe bureau van de personages die deze inzending geloofwaardigheid en diepte geven die in de vorige film afwezig waren. Beide nageslacht draagt schuldgevoelens over de acties van hun families op dezelfde manier als Luke in aflevering VI, maar Rey en Kylo hebben meer bagage dan Luke dankzij hun afkomst die deze verhaallijn nog zwaarder maakt.
Dat semi-vertrouwde gevoel strekt zich uit tot andere personages zoals prinses Leia, keizer Palpatine en Lando Calrissian, die elk op dezelfde manier terugkeren maar anders dan voorheen. Lando, nu ouder dan hij was in Return of the Jedi, maakt een aantal verwijzingen naar de oude avonturen zoals een weemoedige oldtimer – die zowel oubollig als vertederend kan zijn – terwijl Palpatine op de een of andere manier nog kwaadaardiger is geworden dan voorheen.
Wat betreft de nieuwere personages van de serie – Rey, Finn, Poe en Kylo Ren – Door The Rise of Skywalker voelen ze zich eindelijk volledig gerealiseerd en een vitaal onderdeel van het zich uitbreidende universum. Als je eenmaal hun volledige achtergrond en oorsprong kent (of in het geval van Poe en Finn, een aanzienlijke meerderheid), beginnen de vier hoofdpersonen eindelijk hetzelfde gewicht en belang te dragen. Het wordt minder een klus om Poe te zien worstelen met zijn nieuwe rol in het verzet als je leert wie zijn liefde interesse was en wat zijn vorige carrièrepad was, en hetzelfde geldt voor Finn wanneer hij kameraadschap vindt in andere First Order defectors.
Secundaire personages – C-3P0, Chewbacca, Lando, R2 en General Hux – hebben niet zoveel geluk om afgeronde verhaalbogen te krijgen, maar ze krijgen elk een moment om te schitteren die geschikt is voor hun personages.
Het enige teleurstellende personage is de nieuwe droid DO, een deus ex machina plotapparaat met de persoonlijkheid en het gedrag van Forky uit Toy Story 4. Een ander misfire komt in de griezelige CGI-gezichten van originele trilogie-acteurs, waarvan we dachten dat we ze de laatste hadden gezien van met Rogue One. Hopelijk verouderen ze beter dan de effecten in de prequels.
Laat het verleden leven
(Afbeelding tegoed: Lucasfilm / Disney)
Kylo Ren pleitte beroemd voor het doden van het verleden, de leer en het dogma, maar The Rise of Skywalker gooit niet snel alles van de originelen weg voor iets nieuws en nieuws. Overblijfselen uit het Galactische rijk worden vereerd aan beide zijden van het slagveld (Vader’s helm, bijvoorbeeld, zoals de oude X-wing van Luke) en dienen als meer dan alleen fanservice en spelen belangrijke rollen in de plot.
Evenzo worden thema’s uit de originelen gerecycled – personages die tegen menselijke dualiteit vechten, zijn net zo gangbaar in deze film als in Episode III en Episode V – krijgen nieuwe vorm in de herstelde Republiek. Als je bereid bent diep in hen en hun implicaties te graven, zul je dit laatste bericht alleen maar meer waarderen.
De duistere kant van het liberale lenen van Abrams van het bronmateriaal is dat fundamentele regels (zoals de Regel van Twee van Sith of eerder vastgestelde hyperdrive-beperkingen) moeten worden doorbroken om alles zinvol te maken. Het goede nieuws is dat het overtreden van die regels de serie in staat stelt nieuwe dingen te proberen in zijn laatste aflevering die misschien niet zo haalbaar waren geweest als The Rise of Skywalker zich strikt aan de statuten hield die in eerdere films zijn vastgelegd.
Er was altijd hoop dat de nieuwe Star Wars-trilogie ideeën zou overnemen van de Thrawn Trilogy van Timothy Zahn – en hoewel niet alle ideeën uit de serie worden gehaald, worden een paar sleutelideeën eigenlijk gebruikt als plot in The Rise of Skywalker met een JJ Abrams-stijl draai. Die ideeën zijn zorgvuldig uitgevoerd en, hoewel niet precies zoals fans ze op forums hebben voorgesteld, voelen ze alsof ze losjes passen in het oorspronkelijke plot van George Lucas… wat geweldig is voor een franchise die midichlorians introduceerde in zijn prequels om iets uit te leggen dat geen wetenschappelijke uitleg nodig had.
Vonnis
(Afbeelding tegoed: Lucasfilm / Disney)
Er zullen mensen zijn die The Rise of Skywalker niet leuk vinden, afkeuren of in het algemeen afwijzen omdat ze niet x, y of z doen zoals de originele trilogie. Maar we willen u waarschuwen om de film niet af te wijzen – zelfs dat doet hij niet een Star Wars-ding dat je verwachtte. We denken dat Abrams laatste vermelding in de Skywalker-saga de beste is, simpelweg omdat het bereid is nieuwe wegen in te slaan terwijl hij de overblijfselen van de prequels en de originele trilogie op zijn rug draagt. Het wankelt soms onder zijn eigen gewicht, ja, maar het probeert toe te voegen aan een rijk, divers universum door de verwachtingen te ondermijnen die men zou kunnen hebben over een plek die net zo gevestigd is als de SWU.
Het resultaat is een film die op zichzelf staat, zo actueel als altijd in zijn boodschap van goed versus kwaad, die de zonden van onze vaders en de pure gruis en goede aard die in ieder van ons zit, opheft. En om eerlijk te zijn, daarom houden we nog steeds van Star Wars.
- Hoe de Star Wars-films in volgorde te bekijken
- Wat is Baby Yoda?
- De Star Wars-films op Disney Plus
